Το Τείχος

Ένα τείχος, μία κόκκινη γραμμή, ένα σύνορο, ένα όριο.

Να κάτι που βιώνουμε κάθε μέρα στην ζωή μας, που μας επιβάλλει τον διαχωρισμό και την απομόνωση.

Όμως αυτό το τείχος δεν είναι από την φύση δημιουργημένο, είναι έργο ανθρώπινο και μάλιστα με πολύ τέχνη και μεθοδικότητα ώστε να μη μας προκαλεί φόβο και απέχθεια.

Ποιος όμως το έχει φτιάξει και το έχει τοποθετήσει ανάμεσα σε εμάς και τον υπόλοιπο κόσμο, τον κόσμο της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας και της αδέσμευτης επικοινωνίας;

Μα εμείς, ποιος άλλος;!

Εμείς που φοβόμαστε τον άλλο κόσμο. Που δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτόν μας και στις δυνάμεις μας.

Εμείς φτιάξαμε αυτό το τείχος, για να μας προστατεύει από τους άλλους, αλλά ταυτόχρονα είναι αυτό το ίδιο που μας εγκλωβίζει, μας φυλακίζει, μας θάβει.

Αν το κοιτάξουμε με προσοχή όμως δεν είναι κάτι το ανυπέρβλητο, το ακατόρθωτο, το υπεράνθρωπο. Το μόνο που χρειάζεται είναι λίγη δύναμη για την υπερπήδηση του.

Όμως δεν φθάνει η σωματική δύναμη μόνο, χρειάζεται και ψυχική και πάνω απ όλα πνευματική. Γιατί αυτό το πνεύμα είναι που έχει την ανάγκη της ελευθερίας, της δημιουργίας, της ανεξαρτησίας.

Μπορεί το σώμα μου να είναι καθηλωμένο στο έδαφος, σε ένα υπόγειο, σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου, σε μία φυλακή.

Το πνεύμα όμως μπορεί την ίδια στιγμή να πετάει ελεύθερο, δυνατό, αδέσμευτο.

Αυτό είναι που χαρακτηρίζει την ανθρώπινη ύπαρξη, αυτή τη γήινη ύπαρξη που μπορεί να γυρίζει το πρόσωπο της πάνω και να κοιτάζει τον δημιουργό της στα μάτια χωρίς φόβο και χωρίς πάθος («άνω θρώσκω οπας» )

Γιατί τα ανθρώπινα τείχη είναι εύκολο να γκρεμιστούν, να κατακτηθούν, το έχει αποδείξει άλλωστε η ιστορία.

Τα πνευματικά τείχη όμως είναι αυτά που δημιουργούν τους σύγχρονους δούλους, τους υποτακτικούς ανθρώπους χωρίς προσωπική γνώμη, χωρίς βούληση, χωρίς αποφασιστικότητα και δυστυχώς η εποχή μας ευνοεί την ύπαρξη αυτών των διαχωριστικών γραμμών γιατί η δύναμη είναι στην ένωση, στο σύνολο, ενώ ο έλεγχος στην ομαδοποίηση.

Η Υπέρβαση

Νάτο πάλι το τείχος μπροστά μας.

Και λοιπόν;

Άστο να υπάρχει.

Ίσως επιτελεί κάποιο ρόλο στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Ίσως είναι το ερέθισμα, το έναυσμα, το πρόβλημα, για να δοθεί η οριστική λύση.

Ήδη έχει γίνει η υπέρβαση.

Η ψυχή έχει ψιλώσει τόσο πολύ που το έχει υπερβεί.

Μπορεί προς στιγμή να εμποδίζει, για λίγο ακόμα, την ελεύθερη διακίνηση του σώματος αλλά ο άνθρωπος δεν είναι μόνο σώμα. Ο άνθρωπος είναι κυρίως πνεύμα, το σώμα είναι το φορείο του πνεύματος, το δοχείο, η συσκευασία.

Όταν το πνεύμα θέλει τότε μπορεί. Δεν υπάρχουν εμπόδια, δεν υπάρχουν τείχη, όλα αυτά είναι απλά ύλη, είναι καθημερινότητα.

Ο άνθρωπος πρέπει να έχει όνειρα, προοπτική, στόχο, σκοπό και όλα αυτά είναι πάνω από τα τείχη όλου του κόσμου.

Όταν πραγματικά θέλουμε κάτι τότε σίγουρα το μπορούμε.

Η Πτεροφυία

Να! Αρχίζει η άνοδος.

Η ψυχική, η πνευματική.

Σίγουρα δεν είναι εύκολο πράγμα, θέλει δύναμη και αποφασιστικότητα και πρώτα απ όλα, φρόνηση, σωφροσύνη και ανδρεία.

Εδώ δεν υπάρχουν προστατευτικά κιγκλιδώματα, δεν υπάρχουν δοκοί στηρίξεως.

Εδώ χρειάζεται απόλυτη ισορροπία, ψυχική και πνευματική, και βέβαια τόλμη.

Όμως ο στόχος είναι εφικτός, το τέρμα ορατό, και εκεί θα βιώσει η ανθρώπινη ψυχή την απόλυτη ελευθερία, την ολοκλήρωση, και την αποδέσμευση από κάθε μορφή υλικής δέσμευσης ,και χωρίς βάρη και περιορισμούς θα μπορεί να επιλέξει τον τελικό σκοπό της.

Όσο και τα κάγκελα να παραλλάσσονται, να εκσυγχρονίζονται, να τροποποιούνται, δεν παύουν να δημιουργούν τις συνθήκες μιας σύγχρονης φυλακής.

Μια φυλακή που σε μια σύγχρονη κοινωνία να μη φαίνεται καν.

Το κακό όμως είναι ότι την κουβαλάμε εκεί μέσα μας, την σέρνουμε, την συντηρούμε και ίσως την στηρίζουμε.

Εκχωρούμε αυτό το κομμάτι της ελευθερίας μας και ζούμε μέσα σε αυτήν, για να αποφύγουμε την ανασφάλεια που μας βασανίζει.

Γιατί δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, στον αδελφό μας τον άνθρωπο και γενικότερα

στην κοινωνία την οποία εμείς έχουμε φτιάξει και της οποίας επίτιμα μέλη είμαστε.