Λιλίκα Αρνάκη – Καλλιτεχνικό Προφίλ / Artist Statement
Ελληνικά:
Στέκομαι στη ρωγμή. Εκεί
όπου το βλέμμα δεν είναι μόνο παρατήρηση, αλλά πληγή που μιλά. Στα έργα
μου αναμετριέμαι με τη σιωπή, την εσωτερική φθορά, το σώμα ως ίχνος του
άρρητου.
Χρησιμοποιώ υλικά που έχουν ζήσει – ύφασμα, χαρτί, χώμα,
στάχτη, παλιές φωτογραφίες. Ό,τι η κοινωνία απορρίπτει, εγώ το
ανασταίνω. Η τέχνη μου είναι πράξη ανάσας και αντίστασης.
Δουλεύω
με το τραύμα, τη μνήμη, το αποτύπωμα. Το βλέμμα στον φακό δεν είναι
απλώς τεκμήριο· είναι μαρτυρία. Στη ζωγραφική, στη φωτογραφία, στην
ποίηση – μιλώ για όλα όσα σώπασαν.
Δεν με ενδιαφέρει η ωραιότητα.
Με ενδιαφέρει η αλήθεια του ασήμαντου. Η ουλή που έγινε σύμβολο. Η σκόνη
που θυμάται. Η γυναίκα που κοιτά.
Στέκομαι στη ρωγμή. Εκεί όπου το βλέμμα δεν είναι μόνο παρατήρηση, αλλά πληγή που μιλά. Στα έργα μου αναμετριέμαι με τη σιωπή, την εσωτερική φθορά, το σώμα ως ίχνος του άρρητου.
Χρησιμοποιώ υλικά που έχουν ζήσει – ύφασμα, χαρτί, χώμα, στάχτη, παλιές φωτογραφίες. Ό,τι η κοινωνία απορρίπτει, εγώ το ανασταίνω. Η τέχνη μου είναι πράξη ανάσας και αντίστασης.
Δουλεύω με το τραύμα, τη μνήμη, το αποτύπωμα. Το βλέμμα στον φακό δεν είναι απλώς τεκμήριο· είναι μαρτυρία. Στη ζωγραφική, στη φωτογραφία, στην ποίηση – μιλώ για όλα όσα σώπασαν.
Δεν με ενδιαφέρει η ωραιότητα. Με ενδιαφέρει η αλήθεια του ασήμαντου. Η ουλή που έγινε σύμβολο. Η σκόνη που θυμάται. Η γυναίκα που κοιτά.
English:
I stand in the crack. Where
the gaze is not just observation, but a wound that speaks. In my work, I
confront silence, inner decay, the body as a trace of the unspeakable.
I
use materials that have lived – fabric, paper, earth, ash, old
photographs. What society discards, I revive. My art is an act of breath
and resistance.
I work with trauma, memory, imprint. The gaze
into the lens is not mere documentation; it is testimony. In painting,
photography, poetry – I speak of all that remained silent.
I am
not interested in beauty. I seek the truth of the insignificant. The
scar that became symbol. The dust that remembers. The woman who gazes.
I stand in the crack. Where the gaze is not just observation, but a wound that speaks. In my work, I confront silence, inner decay, the body as a trace of the unspeakable.
I use materials that have lived – fabric, paper, earth, ash, old photographs. What society discards, I revive. My art is an act of breath and resistance.
I work with trauma, memory, imprint. The gaze into the lens is not mere documentation; it is testimony. In painting, photography, poetry – I speak of all that remained silent.
I am not interested in beauty. I seek the truth of the insignificant. The scar that became symbol. The dust that remembers. The woman who gazes.
|
Translate This Page